Een nieuw avontuur in een nieuw land met een product dat nagenoeg niemand hier kent. Het klinkt als een missionarismissie van honderden jaren terug, maar het zijn Patricia en Stephen op een missie. Mensen denken bij Curaçao vaak aan strand, warmte en alcohol maar niet direct aan thee. Logisch, ik geef de mensen geen ongelijk want voordat Patricia met de vraag kwam: ‘zouden we hier geen thee kunnen verkopen’ had ik zelf ook nooit de link Curaçao vs. Thee bedacht. En toch puilt de supermarkt hier uit van de thee, veel meer nog dan in Nederland.
De missie begon een jaar geleden toen Patricia met het idee kwam om thee te exporteren richting Curaçao en te verkopen aan de lokale Horeca. In november 2022 was het dan zover; we zouden tijdens onze vakantie drie dagen gaan pitchen om te kijken of er interesse was. En dat was er! Er was zelfs zoveel interesse dat we bijna anderhalve week van onze vakantie van het ene restaurant of hotel pendelde naar de volgende. Met een koffer vol thee en attributen liepen we als twee echte verkopers door Willemstad.
We hadden ons, in de ogen van de lokale Horeca, heel goed voorbereid. Zo hadden we ons eigen keramiek laten ontwerpen door 015Keramiek, hadden we de thee zorgvuldig uitgekozen en maakte we ook de blits met Patricia als ons eigen officieel erkende Thee Sommelier. Daarnaast hadden we Francis Sling zo gek gekregen (Patricia is net zo lang blijven zeuren bij hem dat hij uit frustratie zijn medewerking verleende). Francis had wat overtuiging nodig, maar toen hij ons enthousiasme proefde was hij om en hebben we drie uur lang zitten praten over van alles. En zo ook werd er een zaadje bij ons geplant toen hij vroeg; willen jullie met mij samenwerken in de vorm van een restaurant in mijn atelier?
Ikzelf was al vrij ver in de procedure voor een hoge positie hier op het eiland, dus naast een hoop enthousiasme was er ook twijfel (ja ik ben een twijfelkont). Zoals iedereen weet is de belastbaarheid van Patricia, door het ongeval, laag. In Nederland blijft haar bijdrage (professioneel gezien) beperkt tot vrijwilligerswerk. Het is dus niet eerlijk om te verwachten dat zij hier zich volledig op het project zou kunnen storten. Maar Patricia is altijd mijn steun en toeverlaat geweest in tijden dat ze het zelf moeilijk had en ik soms ook ‘die sterke vrouw’ nodig had. Ze heeft zich nooit verscholen achter haar dagelijkse pijnen en vermoeidheid. Het voelde voor mij dan ook niet meer dan logisch om, met het oog op de potentie van het restaurant, de functie af te wijzen en haar (en ook onze) droom waar te maken. Een moeilijke beslissing, laat ik daar eerlijk over zijn. Maar zoals in een vorige blog al eens gezegd; als je altijd blijft doen wat je doet, kom je niet verder. Je moet risico’s durven te nemen om verder te komen in het leven.
Helaas is de huidige realiteit iets anders. De ‘deal’ met Francis in zijn atelier is helaas tot stilstand gekomen, om moverende redenen. Balen en verdrietig, maar we gaan door! Het is niet per definitie ‘van uitstel, komt afstel’ maar het is voor ons het beste om andere wegen te gaan bewandelen.
Voordat iedereen straks ons in paniek opbelt, we hoeven binnenkort van de honger echt niet onze eigen thee op te eten (al is dat zoals eerder gezegd wel mogelijk overigens). Een van mijn opdrachtgevers wilde graag dat ik betrokken bleef bij de organisatie. Het vertrouwen dat ze uitspraken sterkte mij om dit destijds met beide handen aan te pakken. Ergens uit verantwoordelijkheidsgevoel, anderzijds omdat dit een opdracht is waar ik altijd met plezier naartoe reedt. Dit biedt ons de mogelijkheid om in ieder geval tijd te winnen en ons te gaan oriënteren.
Een blog schrijven is geen Instagram of TikTok met een bibliotheek aan filters en zo wil ik ook niet schrijven. Als ik een roman zou willen schrijven had ik daar wel voor gekozen. Het is eerlijk en puur, zoals we zijn (vinden we zelf) dus ook de tegenslagen brengen we over. ‘Gelukkig’ zijn we door de wol geverfd en hebben we door de tegenslagen van de afgelopen jaren wel een dikke huid gekregen. Dat maakt het dat we ons rug rechten, de kin omhoog doen, de borst vooruitsteken en een onwijs brede smile op ons gezicht toveren. Waarom? Daar komt hij weer; puur omdat het kan! Denken in onmogelijkheden, bergen en beren heeft niemand ooit verder gebracht. Blijf positief, blijf leuk doen en dan komt alles vast wel weer goed.
Op naar weer een nieuwe week met nieuwe ronde, nieuwe kansen….
Liefs,
Patricia en Stephen
