Wie had dat ooit kunnen bedenken! Natuurlijk waren we met een achtergrond aan de Hotelschool; reislustig en hebben we altijd het idee gehad om de wereld te ontdekken, maar dit is wel next-level. Lang hebben we onze reislust gestild met vakanties en onderzoekjes ‘waar liggen de kansen’, maar we hadden een grotere droom…
Maar dan eerst de oorsprong van onze grote droom, laten we het luchtig houden want iedereen kent inmiddels onze reis des levens wel en die was niet altijd even rooskleurig (al willen we wegblijven van enige vorm van zelfmedelijden). Zullen we voor wie ons verleden nog niet kent een korte recap doen?
Er was eens (zo begint ieder sprookje dus ook die van ons) een ongeluk met een discobal die afbrak van het plafond. Daar stond Patricia toevallig net onder (hoe groot is die kans zou je denken? Nou de loterij winnen we nooit maar dit was een voltreffer) en toen ging het licht uit.
Het licht ging toen ook uit voor een periode van zeven jaar van ons leven. Misschien klinkt dat wat overdreven, maar zo heeft het voor ons altijd gevoeld. We hebben een zoektocht gehad naar de juiste zorg en gevochten voor erkenning, en de tijd bestond voornamelijk uit overleven. Leven met de dag was jarenlang ons motto, dit kwam enerzijds door de wederpartij die werkelijk alles probeerde onderuit te halen.
Hoe dan zou je denken? Het is toch evident dat een discobal van een meter breed, veertig kilo zwaar van een hoogte van vier meter, schade toebrengt aan iemands hersenen? Daarnaast lagen er dikke mappen op tafel waarin diverse expertises uitwezen dat er iets mis was sinds het ongeval. Een gevecht tegen een verzekeraar ga je niet winnen, nooit niet. Dit is natuurlijk al vervelend als je het hebt over bijvoorbeeld waterschade, waarover een verzekeraar je de hemd van het lijf vraagt, laat staan als het je eigen leven betreft #frusterend.
En dan heb je anderzijds de beperkingen die Patricia nog iedere dag ervaart. Tijdens een mediation in een zaaltje van een hotel sloeg de vlam in de pan toen de verzekeraar zichzelf had voorgenomen dat we alle onderzoeken maar overnieuw moesten doen, van de afgelopen 7 jaar, dat recht hadden ze immers. Alle onderzoeken stonden immers aan onze kant en dat waren ze niet gewend. Zonder te veel in detail te treden (we zouden het immers leuk en luchtig houden); ik heb Patricia nog nooit zo boos, verdrietig en gekrenkt gezien als op dat specifieke moment. En ik gaf haar volkomen gelijk, al vond ik wel dat het gooien met stoelen niet constructief zou zijn (heeft ze ook uiteindelijk niet gedaan hoor, voor we sensatiezoekende lezers hebben en het eindigt op een juice channel).
Een verlies is het dus, niet alleen raakte Patricia de controle van haar eigen leven kwijt, maar kom je ook tot de discussie 'wat ben je waard'. Een discussie die we niet wilde aangaan, we waren moegestreden. We wilden niet meer achterom kijken, we wilden niet meer met de dag leven, we wilden niet wéér naar een nieuwe ronde expertises zodat al deze mensen weer iets kunnen vinden van iets, we wilden ons leven terug.
En dat doet pijn, maar zoals gezegd; je wint het niet van een verzekeraar. De gouden regel is; de verzekeraar wint altijd, en als deze regel niet opgaat dan heb je nog altijd regel twee; ook al heeft de verzekeraar ongelijk, ze winnen toch. En nu we deze episode achter ons hebben gelaten krijgen we weer de de kans om een eigen leven op te bouwen, zelf kansen te pakken, het heft in eigen handen te nemen.
En daarom hebben we ook een afkeer van 'ergens een mening over moeten hebben en deze te pas en te onpas moeten ventileren'. Het leven is op dit moment één groot Twitter waarin we allemaal denken een mening te mogen hebben. Dat mogen we ook, maar wellicht is het soms verstandig deze mening lekker binnenshuis te houden of in de kroeg aan de bar. We hebben de afgelopen jaren gemerkt dat iedereen wel ergens een mening over heeft. Bijvoorbeeld over hoe wij de afgelopen jaren zijn doorgegaan, welke keuzes we hebben gemaakt, wat we hebben gezegd of gedaan en ook wat we in z%@d3snaam nou moeten op Curaçao. Nou heel simpel; gelukkig zijn! En als het hier niet is dan ergens anders. Waarom? Omdat het kan, net zo goed als dat je soms je mening kunt inslikken. Het leven bestaat niet alleen uit onmogelijkheden en veiligheid, maar juist bereik je pieken als je bereidt bent dalen te ondergaan.
Dan was er, naast het ongeluk, de zorg en de uitputtende discussie met de wederpartij, de zorg om mijn moeder die in 2017 te maken kreeg met ernstige gezondheidsproblemen. Meermaals hebben we gedacht dat het einde oefening was, maar ze is een taaie en krabbelde na vele ups- and downs weer op al zal ze de gevolgen voor altijd bij zich dragen.
Daartussendoor kwam nog een ‘auto ongelukje’ van mezelf, en gezondheidsperikelen van mijn schoonmoeder en schoonvader. Het leven was ons duidelijk aan het maken; ga er niet vanuit dat je gezond en gelukkig oud word. Met andere woorden: LEEF!
Laten we niet te veel stilstaan bij de vergankelijkheid van het leven, maar met alles wat we hebben meegemaakt kunnen we niet anders dan opmaken dat dit voor ons een belangrijke drijfveer is geweest voor de keuze die we hebben gemaakt. Voor de velen die (gelukkig) niet in onze schoenen hebben gestaan is onze keuze een ver-van-het-bed-show, voor ons een logische beslissing.
En toen, na die bewuste mediation dag, lag onze toekomst open. Dat was best wel even schrikken, we keken elkaar aan en wisten niet zo goed hoe we onze toekomst vorm moesten geven. We leefden sinds het ongeval met de dag en keken niet verder. Denken aan onze toekomst?
Dat is zeven jaar lang geen onderdeel geweest van ons leven, iets wat voor andere wellicht niet voor te stellen is. Met deze nieuwe levenswijze hebben we lang moeite gehad en hierin hebben we ons kwetsbaar opgesteld. Niet om weer zwaarmoedig te klinken; maar het leven had ons her en der, zonder dat we het ons besefte, beschadigd. We hadden wel altijd een gezamenlijke droom; een hotel of resort in het buitenland beginnen.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen voor iedereen die nu denkt; zo we gaan gezellig verblijven bij Stephen en Patricia, het resort komt er (voorlopig) nog niet. 'Iedereen' is natuurlijk van harte welkom in onze casa maar Resort ‘Het hof van vrijheid, blijheid en gastvrijheid’ blijft nog even gesloten, eigen handdoekjes mee dus. Het resort blijft een droom, maar we gaan iets kleiner beginnen. Helaas was het resultaat van alle onmenselijkheid die, met name Patricia, door hebben gemaakt geen weg naar een pot goud. We moeten het geld immers laten ‘werken’, wat dat ook mag betekenen.
En wat is er niet mooier dan thee in een tropische omgeving, ja je leest het goed. De dag dat Patricia tegen mij zei; ‘ik mis toch zo ontzettend een goede verse losse thee hier’ staat mij nog bij als de dag van gisteren. En nu zou iedereen die mij een beetje kent denken; die heeft hard gelachen en gezegd, gaat het wel goed met je? Niets is minder waar, ik dacht ja dat is een leuk idee met mogelijkheden.
Wat volgde waren vele gesprekken die ons alleen maar enthousiaster maakte over het idee. Dus vanaf 2 maart vertrekken we met onze twee lieve katten naar; Curaçao. Met een tas vol dromen (en thee) en ideeën gaan we het ‘gewoon’ proberen. En voor wie denkt; leuk ze komen op Ik vertrek! Ook hier weer een helaas; we zoeken rust, een plekje in de schaduw (op Curaçao) en geen pottenkijkers (jullie zijn welkom om mee te kijken hoor) of meningsfetisjisten die weer ergens iets van willen vinden. Kortom, we vertrekken in stilte zonder brassband of fanfare (niet bepaald Patricia haar favoriet met hyperacusis), stilletjes via de achterdeur. We verbranden hier ook geen schepen en als het niet werkt komen we stilletjes via de achterdeur weer binnen.
En zo gaan we ons eigen sprookje schrijven waarbij we hopen af te mogen sluiten met; en ze leefde nog lang en gelukkig. Of dit zo gaat zijn weet niemand, ook wij niet. Maar met een gezonde dosis energie en doorzettingsvermogen moeten we een eind kunnen komen. Om jullie een beetje op de hoogte te houden zal ik proberen met enige regelmaat een blog te schrijven over onze avonturen. Als je het leuk vindt om te lezen, thumbs up! En als je er geen bal aan vindt? Dan lees (of kijk) je het gewoon niet, zo simpel is het om geen mening te geven mensen, let people be😉.
