We zijn inmiddels twee weken op het eiland en hebben alweer genoeg om over te schrijven, kortom genoeg meegemaakt. Allereerst; leuk dat jullie massaal met ons meeleven (meelezen), en de leuke reacties die we hebben mogen ontvangen.
Wennen, dat is denk ik in één woord de samenvatting van de eerste twee weken. En dat bedoelen we zeker niet negatief, want het hoort er nou eenmaal bij. Voor veel mensen in Curaçao een soort warm stukje Nederland, maar ik kan jullie verzekeren; it is not 😉. Nu moeten we niet doen alsof we in de binnenlanden van Nigeria zijn gaan wonen, maar er zijn wel wezenlijke verschillen.
Zo zijn we in Nederland gewend dat er overal ‘regeltjes’ voor zijn. Ooit was er de reclame met de paarse krokodil, kennen jullie die nog? Voor diegene die wat jonger zijn (oef wat voel ik mij nu oud) even een opfrisvideo: https://www.youtube.com/watch?v=mJipJwDPJ-g. Dit is exemplarisch voor hoe dingen gaan op Curaçao, en daaraan moet je jezelf overgeven en het accepteren. Doe je dat niet (en nee daar ben ik niet goed in) dan heb je binnen enkele minuten een ‘talk to the hand’. Voor wie deze uitspraak niet kent een korte opfrisvideo: https://www.youtube.com/watch?v=FVXhLCfBZl0. Sommige mensen krijgen de handjes in de lucht, ik krijg hier de meeste handjes over elkaar. Op zich ook een gave maar het werkt niet bepaald constructief.
Een voorbeeld: Je wilt je net gekochte auto verzekeren. Ze vragen om een no-claim verklaring en je geeft aan; dat bestaat niet meer in Nederland want dat gaat via een gesloten systeem. Echter kan mijn verzekering wél verklaren hoeveel no-claim ik heb middels een officiële wettelijke brief. Je voelt hem al aankomen; de paarse krokodil. Meneer, in mijn computer staat als check dat erboven moet staan ‘No-claim verklaring’ en dat staat er niet. Dus ik mag hem niet doorsturen naar iemand die deze verklaring moet checken. Hierop volgde een ‘talk to the hand’ en het luikje gaat dicht. Wat nu resulteert is een nutteloze autoverzekering (dekt niets) tegen een premie waarvoor de Picnic zijn hele wagenpark heeft verzekerd. Handjes over elkaar dus.
Maar hoe gek het ook klinkt; We are moving up in life. In de ochtend wakker worden van de vogels en de zon op je snuit maakt veel van de ergernis in één klap goed. Als je dan zittend op je veranda met een bak koffie een leguaan met obesitas zichzelf door een te kleine opening in ons hek ziet wurmen is je dag gemaakt en kan je vol tevredenheid beginnen aan de ‘daily struggles’. Het is de leguaan overigens wel gelukt voordat we allemaal haatmails krijgen.
En wat kan je blij zijn met een salontafel en bedlampjes. We leefden de afgelopen twee weken iets wat spartaans of anders gezegd; de inrichting was wat basic. Gelukkig hebben we een fijne huurbaas die ons heel goed begreep en binnen drie dagen (en geloof mij dat is bloedspoed hier) kregen we waar we om vroegen.
Daarnaast heeft Patricia gezorgd voor gezinsuitbreiding. Nee rustig maar, geen nieuwe katten of een hond maar een plant. De plant heeft de naam ‘Japie’ gekregen en staat sindsdien te shinen in onze woonkamer. En zolang we daar blij van worden of ons druk om kunnen maken, valt het allemaal wel mee toch?
En dan de thee of ons theeavontuur. Dat vordert gestaag met de nodige ups- and downs. De thee staat inmiddels op de boot en is begonnen aan de overtocht. Daarnaast hebben we onze lieve buurtjes (Peggy en Mike) bereidt gevonden om nog wat essentiële spullen uit ons huis te halen en op te sturen. En wat is er belangrijker dan plaids en een krabpaal voor de katten, toch?
Een locatie om te gaan verkopen en om gasten te ontvangen is en blijft de grootste uitdaging. Er lopen meerdere aanvragen, maar nog zonder echt tastbaar resultaat. We kregen wel de ideale locatie toegewezen echter hikte we aan tegen de vraagprijs van ‘slechts’; Nafl 4.100.000 (€ 2.000.000). Een prachtig monumentaal pand in hartje Pietermaai, op slag verliefd waren we. Maar helaas nét een paar euro boven ons budget 😉. Dus mocht iemand nog wat bewaard hebben onder zijn/ haar matras, wij zijn de rotste niet.
Verder vullen we onze tijd met klussen en ik mijn ochtenden voornamelijk met werk. Hopelijk komt er snel wat meer ruimte voor ontspanning want dat kunnen we wel even gebruiken.
Liefs,
Patricia en Stephen
