Na het vrolijke nieuws uit onze vorige blog zijn we overladen met positieve reacties, waarvoor dank! Het heeft ons echt even een steuntje in de rug gegeven en met de nodige rustdagen achter ons zijn we klaar om verder te strijden. Het spreekwoord: ‘Hoge bomen vangen veel wind’ past momenteel goed bij ons; we willen (te) veel. Na ruim 7 jaar een soort van stil te hebben moeten staan door onze dwalingen door letselschadeland, zijn we een soort van drukvat dat op ontploffen staat. We zijn als Max Verstappen met de handrem er al 7 jaar op, klaar om te vlammen dus!
Het is voor veel mensen niet voor te stellen hoe het is om 7 jaar lang geleefd te worden door medici en verzekeraars. Je leven staat letterlijk op pauze en je moet je overleveren aan de grillen van een ander die jou ziet als nummer. Het besluit om naar Curaçao te emigreren en hier ons geluk te beproeven is daar ook uit voortgekomen. In Nederland waren we immers zo gewend aan de vaste ingesleten patronen dat we een eigen loopgraaf hadden gecreëerd die we plichtsgetrouw aan het aflopen waren. Deze loopgraaf is automatisch ontstaan in een tijd dat ‘freewheelen’ niet tot ons vocabulaire behoorde. Dit vaste patroon is mede ontstaan door het hersenletsel van Patricia. Ze heeft baat bij de vaste patronen, maar anderzijds steekt dat zo af tegen de persoon die ze ondanks alles nog steeds is (en nog meer is geworden). Er is veel veranderd in ons leven en spontaniteit is langzaam naar de achtergrond verdwenen. En dat is logisch als je moet leven met een batterij die nog slechts 25% oplaadt. Het is iets wat veel mensen niet zien aan haar, maar wat wel de harde realiteit is waar zij mee moet dealen. Iedere dag, iedere minuut, iedere seconde is zij haar energie aan het afwegen. En dat is met een spring in het veld wie zij is vaak een behoorlijke uitdaging. En gaat ze te ver dan resulteert die steevast in een ondragelijke hoofdpijn en extreme vermoeidheid die dagenlang kan aanhouden tot bedlegerige proporties.
Als je daar een periode van 7 jaar aan medische onderzoeken bij optelt, waarin zij zich letterlijk bloot heeft moeten geven bij medisch experts, dan begrijpt ieder weldenkend mens dat dit iets met je doet. En waar we in de wereld van hersenletsel veel voorbeelden hebben gezien van mensen die het zwarte pad op gingen, apathisch werden of erger, heeft dit bij Patricia geresulteerd in een leven vol kleur. Patricia ziet het leven als een kleurboek dat ze iedere dag weer mag inkleuren, prachtig om te zien maar soms ook o zo moeilijk. Patricia is de artiest geworden van haar eigen leven, een kunstenaar puur sang die elke ochtend weer haar palet pakt vol met de meest wonderlijke kleuren. Het probleem van kunstenaars is; ze kunnen nogal verdwalen in hun eigen kunst, en dat is precies wat het leven voor haar soms lastig maakt.
Halverwege de dag is zij immers nog niet klaar met haar kunstwerk, maar geeft de batterij aan dat het genoeg is geweest. En wat is er frustrerender voor een kunstenaar (of hobbyist, liefhebber of passionist) om halverwege een momentum te moeten stoppen. We kennen allemaal van dit soort momenten waarin we verdrinken in hetgeen we echt leuk vinden en dat we opeens wakker schieten en tot de conclusie komen dat het allang tijd is. De één heeft dat met een goed boek of een serie, de ander met het beoefenen van bijvoorbeeld sport. Bij de meeste van ons komt dit eens per week of maand voor, bij Patricia is dit iedere dag weer de harde realiteit. Want wat als je van het leven je hobby hebt gemaakt? Het leven is haar voor 7 jaar afgepakt, ze heeft moeten knokken voor enige vorm van gerechtigheid, moeten vechten voor iedere centimeter en voor ieder graantje compassie en begrip. Hersenletsel is leven met pijn en vermoeidheid, maar bovenal een hoop onbegrip. Onbegrip van je naasten, maar ook vanuit alle instanties. Je ziet bij de meeste namelijk niets aan de buitenkant. En dan heb je nog de meningen die te pas en te onpas (vaak onbedoeld) jouw kant op worden gegooid, wat resulteert in nog meer frustratie.
Het hersenletsel heeft er niet alleen voor gezorgd dat ze een grootmeester is geworden in het leven kleur geven, maar ze gaat nog een stap verder; wat als ik niet alleen mijn leven kleur kan geven maar ook dat van een ander. Deze goedigheid siert haar en zie ik terug in werkelijk alles wat ze doet. Voor het hersenletsel kon ze soms goed van zich afbijten, maar dat ligt al meer dan 7 jaar achter ons. Dieren, mensen en zelfs dingen kunnen rekenen op een extra dosis kleur (liefde). Al loopt ze op haar laatste benen en komt ze net huilend van vermoeidheid thuis; de katten krijgen een extra dosis liefde. Haar auto heeft ze liefkozend een naam gegeven; ‘Ivy’ en wordt vertroeteld alsof het haar bloedeigen kindje is. En dan nog de liefde die ze uitstrooit over velen van ons, je kunt Patricia midden in de nacht bellen voor een goed gesprek of advies. Ondanks dat er 8.000 kilometer tussen haar en de meeste van jullie zit, zou ze bij nood direct het vliegtuig instappen. Dat ze hierdoor roofbouw pleegt op haar beschadigde batterij is voor haar bijzaak. Alles om het leven te voorzien van de broodnodige kleur.
Want kleur mist het leven, niet alleen bij ons maar overal. Het probleem zit hem dan ook in het woordje ‘overal’, want met een beschadigd batterijtje en zoveel te doen is er voor grootmeester der kunst ‘Patricia’ soms geen beginnen aan. En dit heeft tot gevolg dat zij soms middagenlang doorbrengt in een donkere kamer, om te proberen te slapen, proberen zichzelf op te laden voor weer een middag topsport, om weer het palet op te pakken en met haar kwast het leven weer net iets mooier te maken. En die kleur die zij ons brengt is fijn, maar soms vergeten we het te waarderen. Ik spreek ook voor mijzelf als ik het heb over ‘vergeten’. Soms sta ik, net als velen, totaal niet stil bij het feit hoeveel energie het haar kost om een lach te toveren op mijn gezicht of om in een opgeruimd huis thuis te komen. Vergeten doen we het allemaal, logisch en het is iets wat zij niemand ooit zal aanrekenen. Zo onbaatzuchtig is ze.
Het hoort bij de mens om dingen voor lief te nemen. Wanneer heb jij voor het laatst oprecht genoten van een hap van je avondeten, een zonnestraal op je gezicht, de lach van een ander of de aanblik van een vogel vliegend door de oneindige lucht? Als dit langer is dan enkele uren kun je stellen dat je dingen voor lief neemt, nogmaals compleet logisch en onderdeel van het mens zijn. Het voorlief nemen van dingen heeft als gevolg dat je vaak niet in het momentum leeft en plichtmatig je ronde doet. En ook wij namen jarenlang het leven voor lief en gingen maar door. Dat heeft ons doen besluiten om weg te gaan uit onze comfortzone (Nederland) hoe moeilijk deze beslissing ook is geweest naar onze familie toe. Beide kennen we een onwijs groot verantwoordelijkheidsgevoel en hoge dosis plichtsgetrouw, dit heeft het achterlaten van onze dierbaren er niet makkelijker op gemaakt. Maar wat moet je dan? Plichtmatig je rol in het leven blijven vervullen? Dit had voor ons wellicht prima gewerkt als het leven ons niet zo hard op de feiten had gedrukt. Laten we dan van het noodlot een lesje leren en het leven met beide handen aan pakken of omarmen.
Helaas hoort het ook bij de mens om misbruik te maken van hetgeen het leven hem of haar schenkt. En als je, net als Patricia, het leven graag kleur geeft is het een pijnlijke conclusie dat sommige mensen de wereld graag wat grijstinten willen geven. Zwart en wit zijn officieel geen kleuren en moeten door de grootmeester Patricia zoveel mogelijk worden vermeden. De kleur zwart staat vaak voor depressie, zwartgalligheid en negativiteit dus precies haaks op hoe zij het leven ziet. En tóch zijn er mensen die misbruik maken van de goedigheid die haar hersenletsel met zich mee heeft gebracht. Juist die mensen die weten wat zij heeft door moeten maken, mensen die weten welke opofferingen ze dag in dag uit heeft moeten maken en nog steeds maakt, mensen die haar goedigheid en nieuwe persoonlijkheid meer dan goed kennen. En dat doet pijn, heel veel pijn voor haar maar zeker ook om het te moeten aanzien. De oorlog in Oekraïne, de klimaatveranderingen of de hongersnood in Afrika allemaal gebeurtenissen die (grotendeels) buiten onze directe invloedsfeer liggen. Je kunt hierin je best doen door je steentje bij te dragen, maar zelfs voor Patricia is deze zwarte bladzijde te zwart. Je hoopt dan dat je dichter bij huis wél kunt bijdragen aan een beter leven, en dan doet het extreem veel pijn dat wanneer je een kleurrijke muurschildering hebt gemaakt, het de volgende dag met zwarte verf is overgoten. Waarom? Omdat de mening van iemand is dat zwart óók een mooie kleur is die veel mooier is dan die kleurrijke muurschildering die jij speciaal voor diegene hebt gemaakt. Je kunt dan vertellen;
“Ik ben niet diegene die jou vertelt dat zwart niet mooi is want dat is een mening, jouw mening en die respecteer ik, maar ik wil je wel vertellen dat zwart feitelijk geen kleur is. Ik heb met heel mijn hart en al mijn spaarzame energie jou deze mooie kleurrijke muurschildering cadeau gedaan, omdat ik jou wat van mijn kleur in jouw leven gun. Ik had gehoopt dat je deze kleurrijke schildering, die staat voor mijn hart naar jou, zou koesteren, maar helaas niets is minder waar.”
Als diegene dan vast blijft houden aan het feit dat zwart wél een kleur is, dan is diegene niet bezig met het leven. Dan neemt diegene het leven en het leven zoals diegene het leeft (opvattingen) voor lief, dan leeft diegene niet in het momentum maar puur in het eigen geloof dat zwart daadwerkelijk een kleur is. Een kleur die hem of haar (vaak in zijn of haar ogen door toedoen van een ander) is toegewezen waarop geen enkel invloed op uit te oefenen valt. Als iemand zo stellig gelooft in de fictie die hem of haar is verteld of waarin diegene heilig is gaan geloven dan kan zelf de grootste en beste grootmeester daar geen verandering in aanbrengen. Iedere inspanning om het zwart te overschilderen met een kleurrijkpalet zal niet slagen en binnen no-time is het canvas weer gitzwart. Toch blijft Patricia keer op keer, tegen beter weten in, proberen om het canvas kleur te geven. Maar als diegene zijn of haar zwarte verf op jouw palet spuit is er zelfs voor de grootmeester des levens geen beginnen meer aan. De enige redding is als diegene inziet dat er nog zoveel meer is als zwart, maar dat vraagt om zelfreflectie wat dan weer lastig is te zien is door al het zwart om zich heen.
Het maakt het leven er niet minder om, het zorgt alleen wel voor een rafelrandje. Momenteel bereiden we ons voor op de overdracht voor het resort. Afgelopen week is dan eindelijk de container gelost met hierin de spullen voor het resort én niet te vergeten, tromgeroffel; de Airfryer. Ja verder hadden we behalve ons bed niet zoveel behoefte aan spullen uit Nederland, dus hebben we de rest van de container gevuld met noodzakelijke items die kleur gaan geven aan onze visie op een boutique resort. Zo zie je maar weer dat we meer waarde hechten aan het inkleuren van een ander zijn leven dan die van onszelf lol. We zijn beide hotello’s (ja dat is echt een woord en niet te verwarren met de persiflage van Jiskefet ‘de Lullo’s) en denken wij (met nadruk denken) te begrijpen wat gastvrijheid inhoudt. Het is zoals gezegd ook de ultieme droom van Patricia (en natuurlijk ook die van mij) dus dit geeft haar leven weer net wat meer kleur. Ook haar Ivy kindje (haar Smart voordat daar weer wilde verhalen van komen) is aangekomen en inmiddels voorzien van een prachtig wit kenteken. We hebben alle (8) instanties doorstaan en dit ging zowaar vlotjes (ja ja het kan dus wel). Laten we deze blog eindigen met een leuke anekdote.
Ook hier geldt een keuringsplicht voor auto’s op het eiland, iedere twee jaar mag jij met je auto (of wat daar van over is) op audiëntie komen bij het enige keuringslokaal beheerd door de overheid. Zie het als een staatbanket voor je auto waaraan je iedere twee jaar mag plaatsnemen. Je koopt op locatie A een toegangspas tot het banket van omgerekend 15 euro, waarna je vol verwachting een heuvel op moet rijden richting locatie B. Belofte is dat je er hartelijk wordt ontvangen door een lakei, waarna over een rode loper richting het banket mag. Je hebt er helemaal zin in en omdat de uitjes op het eiland spaarzaam zijn heb je je op en top voorbereid. Nette broek aan, dasje om, schoentjes gepoetst, zij een cocktailjurk aan, nog even langs de waxbar geweest, je bent er helemaal klaar voor. Ook de auto krijgt nog een extra poetsbeurt zodat je als Assepoester met haar witte koets voor kunt rijden.
Binnen welgeteld 2 seconden besef je je dat je weer iets te veel in sprookjes bent gaan geloven. Op een muffe bouwvallige locatie A haal je een keuringskaart op om dan met je witte gepoetste koets over de allerslechte weg in Curaçao richting locatie B te rijden. Een echte slijtage slag, een survival of the fittest. Alleen de nog enigszins betrouwbare auto’s halen de eindstreep; locatie B. Je wordt hier hatelijk (ja je leest het goed, het is niet haRtelijk) welkom geheten door de plaatselijke security die je sommeert om maar met één persoon richting het banket te rijden. Diegene die achterblijft, in dit geval Assepoester zelf, mag plaatsnemen op een heuvel in de volle zon. De assistent van Assepoester (yep that’s me) mag dan met de koets het einde van de rij opzoeken. Het einde van de rij…. Het einde van een lange rij… Het einde van een hele lange rij wel te verstaan. Een niks geen rode loper enkel dampende uitlaatgassen van oude dieselmotoren. Wat wel frappant is, is dat mensen besluiten hun auto te duwen in plaats van gewoon te rijden. Pas als zij in het zicht van het keuringslokaal komen stappen ze in en rijden ze de laatste meters. Her en der worden aan de kant van de weg nog de laatste noodzakelijke reparaties uitgevoerd alsof Max Verstappen zojuist binnen is gekomen voor een pitstop. Wat mij ook opvalt is dat werkelijk iedere uit elkaar vallende auto wel op spiksplinternieuwe glimmende banden rijd. Navraag leert mij dat dit afkeur nummer één is voor de keurmeester dus er is een levendige handel ontstaan in ‘huur je band voor een dag’ net als vroeger bij de videotheek… Wacht ik moet aan de jongere lezer uitleggen wat een videotheek is (zucht). Een videotheek is een plek waar je films huurde, je moest er écht naartoe en niet zoals bij Netflix dat het naar jou toekomt door een knop op de afstandsbediening. Vroeger bestonden er ook geen afstandsbedieningen en moest je naar je TV lopen, ja lopen naar je TV (dit was overigens nog wel net voor mijn tijd, ben ook nog zo’n groen blaadje). Je kreeg dan een VHS videoband mee (nee dat ga ik niet uitleggen) die je in je videorecorder stopte (ook die leg ik niet uit) om hem na het kijken weer terug te brengen bij de videotheek. Een heel hoop gedoe dus voor vaak een hele slechte film die je puur had uitgekozen op het toffe plaatje van de hoes. Ja videobanden zaten in een hoes net als bij een Playstationspel maar dan dikker (Ik hoor nu een ‘a zo dat begrijp ik tenminste’).
Nou hetzelfde gebeurd hier dus niet met videobanden maar met autobanden, bijna hetzelfde. Je gaat naar de autobandentheek, je huurt 4 nieuwe banden en brengt ze na de keuring weer netjes terug. De keuring zelf werd voor mij na een uur wachten wel extra spannend want ik had lekker in de airco gezeten als prins heerlijkheid, en dus gaf de koets aan dorst te hebben. Bij iedere halve liter kreeg ik netjes een piep, waardoor iedere keer mijn hartslag harder begon te piepen. Eenmaal op de keuring aangekomen moet je remmen, knipperlicht laten zien, tanden laten zien, lief lachen, even zwaaien en net doen of je het niet begrijpt. Toen de keurmeester de voorkant van de koets opendeed en met een groot vraagteken opkeek heb ik hem maar wel netjes verteld dat de motor van deze koets achterin lag. Eenmaal buiten mag je wachten op je bewijs van goed gedrag en geduld, ownee de keuringskaart. Om de dorst te lessen van onze koets maar gelijk achteraan gesloten bij het naastgelegen tankstation, om er na enige tijd achter te komen dat de auto’s netjes in rij geparkeerd stonden en het tankstation al enkele jaren dicht was. Zo iedereen weer gelachen? Oogjes dicht en snaveltjes toe en tot de volgende keer!
Liefs,
Patricia en Stephen
