Het waren hele drukke dagen deze week, waardoor mijn geduld op de proef werd gesteld om jullie te voorzien van weer een verse update, maar daar is hij dan! Er is weer veel gebeurd en dus ook veel om over te schrijven. Naast dat mijn handen jeukten heb ik ook last van een gezonde dosis spierpijn.
Zoals vele van jullie wellicht weten (en zo niet dan nu wel) hebben we vorig jaar het huis overgenomen van mijn wijlen oudoom Max. Een idyllisch huisje bovenop een heuvel met uitzicht over het Spaanse water, het enige wat het huis miste was de nodige liefde. En laten we daar nou net een hart vol van hebben (ahum, kwijl kwijl) en dus zijn we met frisse tegenzin aan het klussen geslagen. En ik ben goed in cijfertjes en adviseren, maar klussen is niet mijn hobby. Ik ben liever de opzichter die vanaf zijn troon aanwijzingen geeft, dan zelf met combinatietang en waterpomptang als Ed en Willem Bever aan de slag te gaan. Maar we moeten op de kleintjes letten dus; rug recht, kin omhoog en gaan met de spreekwoordelijke banaan.
En het resultaat mag er al zijn (geen foto’s, we bouwen de spanning op), maar de keerzijde is wel dat ik van mijn grote teen tot mijn kruin last heb van spierpijn. Een nieuwe sensatie die ik al enige tijd niet meer gevoeld heb. En zoals een echte man betaamd gaat dat natuurlijk met het nodige gekreun en geklaag. Het feit wil ook dat ik volgende week weer een jaarring extra krijg, dus wellicht treedt de ouderdom nu al in. Voor mijn gevoel duurt het met ieder levensjaar een minuut langer om mijn bed s ’ochtends uit te komen, vanaf volgende week mag ik dus 37 minuten snoozen (Sorry Patries).
Dan ons theeavontuur, want we zouden bijna vergeten dat dit een van de voornaamste redenen is waarom we hier zijn. We hebben inmiddels de confirmatie dat de thee daadwerkelijk halverwege de oceaan is, en dat we over een week of twee daadwerkelijk van start kunnen gaan, spannend! Maar dan is er nog de uitdaging; locatie. Dit blijkt een grotere uitdaging te zijn dan we op voorhand hadden voorzien.
Zoals jullie eerder konden lezen staat de samenwerking met Francis Sling weer in de steigers en is vestigen in zijn atelier helaas iets wat in de ijskast kan. Wel hebben we een goed gesprek gehad, de lucht geklaard en hebben we de samenwerking nieuw leven ingeblazen. Waar onze kracht in ondernemen zit, is Francis Sling (zo zegt hij ook zelf) beter met een kwast. Dit betekent dat wij de lead nemen en hij zich verbindt aan ons en niet andersom. Want hij is en blijft onwijs enthousiast over het concept en wil graag mee participeren. Het feit blijft wel dat we opzoek moeten naar een andere locatie.
En vorige week vrijdag leken we deze dan toch gevonden te hebben. Een monumentaal pand in de up-coming wijk Scharloo. Het pand tikt alle boxen aan welke voor ons concept noodzakelijk zijn. Het is groot, op de groei kunnen we wel stellen, beschikt over een prachtige tuin welke Romijns aanvoelt en kent vele nisjes en beschutte plekken onder honderd jaar oude bomen. Een paradijs in het drukke Willemstad.
Maar iedereen voelt al een maar aankomen; alles komt met een prijs. En dit maakt het opeens een lastigere kwestie, waarbij we ons opeens genoodzaakt voelen om over alles een tweede keer na te denken. Investeren vraagt om lef, de durf om iets te doen wat een ander niet doet. Zo is het veiliger om je geld op de bank te laten staan, maar levert het nauwelijks iets op (sterker nog met de inflatie erbovenop kost het je geld) en kon je met crypto veel geld verdienen, maar zien velen dat het rendement ook komt met de nodige risico’s. En zo is ondernemen niet anders; denk je klein, dan is het rendement klein maar zo ook de risico’s. Denk je groot dan is het rendement vaak groter, maar kent het ook grotere risico’s. Kind kan de was doen al heb ik menig ondernemen zien struikelen over zijn eigen idealen en het onbeperkte geloof in een concept dat achteraf toch gebakken lucht bleek te zijn. Van luchtkastelen kun je geen boterham eten zeg ik dan vaak, iets wat dan steevast resulteert in een; ja maar als je alles zo (financieel) bekijkt gebeurd het nooit. Ergens is dit absoluut waar, maar als na een tijdje blijkt dat het idee toch meer weg had van een Fata Morgana, is er niemand die achteraf toegeeft dat het risico wellicht toch te groot was.
En we geloven echt heilig in ons concept, en het enthousiasme wakkert dit alleen nog maar verder aan. Maar we zijn, na alles wat we hebben meegemaakt, ook niet naïef en staren ons ook niet blind op luchtkastelen of Fata Morgana’s. We geloven, maar zijn ook rationeel en realistisch. Maar zelfs als we alles afwegen geloven we in dit project en de kans het te laten slagen.
Kortom, weer terug naar de tekentafel. Hoe gaan we dit mogelijk maken, moeten we zelf ons te bouwen huisje on-hold zetten, gaan we bezuinigen, is crowdfunding wellicht een optie, moeten we extra investeerder zoeken die met ons het risico wil dragen of een combinatie van dit alles? Komt tijd komt raadt zouden we zeggen. Het is wel een duivels dilemma, want geloven doen we! De berekeningen (en het zijn en blijven berekeningen dat weet ik als geen ander) blijven goede resultaten zien, maar hebben we de lef of plat Rotterdams gezegd; hebben we de kloten om het te doen?
En met deze lekkere cliffhanger laten we jullie voor nu achter. Op naar een nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe kansen en misschien wel nieuwe inzichten…
Liefs,
Patricia en Stephen
