Het heeft langer geduurd dan ons lief was om een blog te schrijven. Helaas is het op het moment veel geregel en blijft er heel weinig tijd over om jullie een update te geven, maar hierbij dan toch…
Tel je zegeningen is ons ooit weleens gezegd in een periode dat we van de ene medisch expert naar de andere gingen en van het ene juridisch overleg naadloos door naar de volgende. Destijds konden we dat niet begrijpen, want we zaten in een overlevingsmodus. Dat klinkt allemaal wat zwaar, maar was destijds de harde realiteit. Sindsdien begrijpen we anderen beter als ze in een lastige situatie zitten, al vinden we het ook des te lastiger als iemand maar dezelfde rondjes blijft lopen in een eigen gecreëerde loopgraaf. De Poema’s zongen er al over in hun nummer ‘het houten hart’; de dames (het leven) voor u hebben het al vast verzwaard. Soms missen we het begrip voor de ‘futiliteiten’ des levens en dat is nou net wat ons hier tegenwerkt. Wat voor ons een futiliteit is, is voor een ander een levensgroot probleem.
Curaçao is een klein eiland met kleine problemen, het probleem is echter dat voor de inwoners ‘Curaçao’ het enige is wat ze kennen en in hun ogen dus heel groot is. Datzelfde geldt voor de problemen, kleine problemen worden al snel aangevlogen als groots, onoplosbaar en fataal. Een nieuwe belijning op een rotonde (belijning die mensen niet begrijpen) is hier namelijk nationaal nieuws (met bijpassende nationale discussies), om maar even een beeld te geven.
En dat is soms lastig schakelen als je jarenlang bezig bent geweest met veel ‘zwaardere’ zaken. Het komt erop neer dat je beland in discussies waarbij je op een totaal andere golflengte zit (AM versus FM). Het creëert het gevoel van de ‘paarse krokodil’ waarover ik weleens eerder heb geschreven in een andere blog. Mijn visie is om pragmatisch te denken en te zoeken naar een oplossing, de lokale visie is om te denken in regels en kaders. Het denken in regels en kaders is logisch als je meer en meer afhankelijk bent van het grote VS, die je dan ook nog aanmerkt als hoog risico land voor witwassen. Met dit laatste hebben we in Nederland ook meer en meer te maken, maar hier is het inmiddels tot kunst verheven. Wat resulteert in een stortvloed aan onverklaarbare regels en beperkingen wat als eindstand neerkomt op; de paarse krokodil. En afwijken van deze onwerkbare regels is geen optie, resultaat: patstelling. Je krijgt niets voor elkaar en je wordt van het ene loket verwezen naar het andere met de nodige frustratie tot gevolg.
En de meeste lokale inwoners (Antilliaanse) zijn uiterst vriendelijk en meewerkend als je laat zien dat je ter goeder trouw bent. Dat geldt niet voor de gemiddelde Nederlandse inwoner op het eiland. Wij hebben inmiddels een sterk wanttrouwen tegen Nederlanders die je ‘wel even willen helpen’. De gemiddelde Nederlander die hier woont maakt er een sport van om zoveel mogelijk geld te verdienen zonder enig oog voor de medemens. De ‘haat’ die veel Antilliaanse inwoners voelen jegens Nederlanders kan ik niet meer dan terecht noemen. Hetzelfde geldt voor Amerikanen al zijn deze nog slechts in kleine getalen aanwezig.
Ik hoor je nu denken; zo dat is negatief. Wij zijn (inmiddels door de jaren en ons houten hart) niet meer van zoete broodjes bakken en vertellen een eerlijk verhaal. Een blog schrijven over hoe geweldig het allemaal wel niet is, hoe goed we het wel niet doen en foto’s van Flamingo’s en palmbomen plaatsen kan iedereen. En het is heus niet allemaal (kom)kommer en kwel, want we zijn absoluut blij dat we de stap hebben gemaakt, maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zo dan hebben we de doos met spreekwoorden maar weer even omgegooid en kunnen we door.
Dan het positieve, want jazeker dat is er absoluut! We hebben onze verklaring van rechtswege mogen ontvangen. Dat is een soort verkapte tewerkstellingsvergunning en nu gaan er wat meer deurtjes voor ons open. Hiermee kan ik eindelijk een bedrijf oprichten op het eiland en gaan ondernemen. Dit is dus een zeer behoorlijke mijlpaal op het eiland dus dat gaan we dan ook maar vieren (drankgelag woehoeee) dit weekend. Het grote nadeel is dat je naar diverse instanties moet om met het ene stempeltje een nieuwe afspraak te maken bij een volgend loket om dat het volgende stempeltje te halen. Ach zo hebben we verkapt toch meegedaan aan de Elfstedentocht, een boekje vol stempels. Eindstand is dat je straks een boekje vol hebt met stempels die je in kunt zetten om hier meer gedaan te krijgen.
En dan het positieve nieuws deel II; de thee is op het eiland, opgehaald en staat inmiddels in het magazijn klaar voor de verkoop! Daarnaast hebben diverse partijen al interesse getoond in een samenwerking dus dat is zeer positief. Ook leggen we de hand aan de laatste presentatiemiddelen zoals een serveerbord in de vorm van een schilderspalet (we zijn immers het Thee Atelier). We hebben altijd gehoopt dat ons eigen ontwikkelde keramieken servies onderdeel ging uitmaken van onze presentatie, maar dit is met verschepen, inklaren en alle andere bijkomende kosten een groot struikelblok voor de lokale markt. Dat betekent dat we dit even hebben geparkeerd voor nu.
De locatie blijft een pijnpunt (ja sorry toch even weer wat negativiteit) en een grote uitdaging. De markt van vastgoed is hier nogal gesloten, wat wil zeggen; ons kent ons. Veel van het vastgoed blijft binnen de ‘inner circle’ en wordt dus onderhands en onderling doorgegeven. Daartussen komen is een groot mysterie en gaat ons met ons tot nog toe beperkte kennissenkring hier, niet lukken. Maar we blijven wel stug doorgaan! Het is een kwestie van de lange adem of een goed gevulde portemonnee, kortom lange adem dus :-P.
En verder? We genieten hier iedere dag weer van de zon (en die is er), de vogels en een (ondanks alle frustratie over de regeltjes) rustiger leven. Dat het soms niet altijd even makkelijk is, is een gegeven waar we niet onderuit komen. Maar we hebben de afgelopen jaren al zoveel overwonnen dat deze relatief kleine uitdagingen (de futiliteiten) ons ‘de pis niet lauw’ maken om Theo Maassen maar even te quoten.
En we zijn bezig met veel mooie nieuwe dingen die wij, zolang de inkt niet droog is, als een soort cliffhanger gebruiken voor iedere blog tot het moment dat de zekerheid daar is.
Hopelijk blijven jullie fan van onze blog en voel je vrij deze door te sturen als je dat leuk vind. We kunnen alle steun gebruiken en waarderen jullie opbeurende woorden en positiviteit die jullie met ons delen.
Liefs,
Patricia en Stephen
