Even een welkome afwisseling in een tijd die gekenmerkt wordt door rennen, vliegen en het spreekwoordelijke; van het kastje naar de muur, want Irene is hier. Irene is een goede vriendin van Patricia die haar ticket al eerder had geboekt dan wijzelf. En het zorgt, precies op tijd, voor de broodnodige afleiding. We rijden het eiland over als echte toeristen in eigen land en komen daarbij ook op plekken die wij nog nooit hebben bezocht. Met name de niet toeristische plekken (ja die zijn er zeker) tonen de schoonheid en puurheid van Curaçao. Niemand tegenkomen in de natuur is dus wel degelijk een optie. Even de gedachten verzetten en evalueren wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen maanden.
We gingen met een uitgewerkt plan deze kant op zo dachten wij; een restaurant met winkel beginnen in het atelier van Curaçaos meest bekende schilder. Kon niet misgaan, succes verzekerd! En ondanks alles wat we de afgelopen jaren mee hebben gemaakt, kregen we toch te maken met een vleugje naïviteit. We waren al gewaarschuwd door velen; op Curaçao is niets zeker tot dat de inkt droog is. En zo geschiedde; een kleine week voor we vertrokken stonden we met lege handen.
En na vallen komt opstaan, kop omhoog en gaan met de banaan! Dit hebben we al vaker gedaan de afgelopen jaren en is inmiddels ons tweede natuur. We staan sneller op dan dat Usain Bolt de 100 meter aflegde vroeger.
Volgende stop; een monumentaal pand in Scharloo. Het tikt alle boxen aan en instant in love! Eindstand; te duur en te veel risico en weer door. Vallen en weer opstaan. Daarna nog vele panden bezocht, maar ofwel de verhuurder zag goud in ons en vroeg een exorbitante huurprijs of de pandeigenaar ging in zee met iemand uit de ons kent ons catalogus zoals dat hier op het eiland gaat.
En interesse in het concept is er zeker, de eerste particulieren en restaurants hebben hun order geplaatst en we worden uit niets gecontacteerd door uiteenlopende partijen zonder dat wij daar op dit moment (door de drukte) iets voor hebben gedaan.
Maar dat we een andere aanvliegroute moeten gaan bevliegen is ons na drie maanden op het eiland wel duidelijk. We zijn in ons leven verhard door alles wat we hebben meegemaakt en waar dit in Nederland ons helpt, is dat hier onze grootste valkuil. De lokale bevolking heeft hier een heel kort lontje of hele lange tenen. De Nederlanders op het eiland zien het als een walhalla hier en werken weinig tot niet om zo veel mogelijk geld binnen te harken. Dat dit dan weer ten koste gaat van de andere partij zal hun een zorg wezen. Kortom we moeten onze antennes even opnieuw afstellen. De gemiddelde Antiliaan benader je rustig, met respect en onderdanig. Doe je dit dan willen ze in veel gevallen alles voor je doen. Bij de Nederlander op het eiland moet je terughoudend zijn, argwanend en in veel gevallen moet je ervan wegblijven.
En dat laatste is dan ook de samenvatting van ons probleem. Wij zijn niet die Nederlanders die graaien, verdraaien, liegen en bedriegen. Wij komen hier met een oprecht nobel doel. Kun je het de Antilliaanse bevolking kwalijk nemen dat zij op hun beurt argwanend zijn jegens Nederlanders? Eigenlijk niet als we zien hoe de gemiddelde Nederlander zich hier manifesteert en profileert. Maar zoals altijd; de goede moeten lijden onder de kwade. En zo is er inmiddels hier een kerstboom opgetuigd van onverklaarbare regels en wetten die het uiterste van je vragen als Nederlander. Voor mijn gevoel louter bedoeld als test om te kijken hoe oprecht je bent en hoeveel je ervoor over hebt om hier te verblijven. Dit resulteert weer in het meten met twee maten; zo zit het emigratiebureau vol met mensen uit China en Zuid-Amerika en kunnen ze met een geldige zorgverzekering een goedkeuringsstempel krijgen. Wij Nederlanders moeten een originele geboorteakte en originele VOG laten zien die niet ouder is dan drie maanden. Probleem is dat de doorlooptijd van indiening tot aan het moment dat je op audiëntie mag komen gemiddeld zes maanden duurt. Kortom; je moet alles opnieuw aanvragen in Nederland, dit per post laten komen (wat dus nooit aankomt) in de hoop dat alles er op tijd is voor je afspraak. Dit laatste was dus voor Patricia niet het geval wat betekende dat we met een kopie hoopte op clementie. Je begrijpt; dat feestje ging niet door. Geen officiële VOG jonger dan drie maanden betekent dat het poortje gesloten blijft. Het frappante is dat niet Nederlanders binnen één minuut weer buitenstaan, voor mij gold er een uur wachttijd. En tussendoor vragen waarom het zo lang duurt is dus weer ‘not done’ en ben je de ongeduldige Nederlander.
Het gekke van een geboorteakte is; je wordt maar één keer geboren dus of deze nu een week of dertig jaar oud is zou in mijn optiek niets moeten uitmaken. We wonen inmiddels drie maanden op het eiland dus als we iets fout zouden hebben gedaan, zie je dat niet terug op een VOG uit Nederland. Kortom de VOG die wij hebben ingediend bij aanvraag is niet anders dan die van vandaag, maar goed dan komen we op het volgende sensationele verhaal.
Ik moest deze week Patricia bijna op borgtocht uit de gevangenis halen hier op Curaçao, ja ik zei toch al; spanning en sensatie! Mijn hemel wat een verhaal ga je straks denken (ik bouw de spanning op). Even een inleidend verhaaltje: Het eiland hier bestaat voornamelijk uit auto’s die in Nederland al 20 jaar geleden afgekeurd zouden worden. Dat is logisch gezien het inkomen hier ongeveer 50% lager ligt dan in Nederland, maar het levensonderhoud duurder is dan in Nederland. Dit resulteert in het feit dat ongeveer 50% van de auto’s:
Nu waren wij al gewaarschuwd dat we met een glimmende goedwerkende auto een lustobject zou zijn bij een verkeerscontrole én dat onze ramen een tint te donker waren. Tot op de dag van gisteren kwamen we hiermee weg. Kwamen wel te verstaan! Want Patricia werd staande gehouden door de lokale politie hier. Iedere niet glimmende auto op thuiskomertjes mag dan doorrijden (er valt immers toch niets halen), maar Patricia was het haasje. Als ik in de auto had gezeten had ik op zeker een bekeuring gehad of je mag zelfs niet verder rijden. Maar Patricia kan goed acteren en speelde het domme blondje (oeps dat wist ik niet meneer de agent) a la Marilyn Monroe (die overigens net als Patricia zeker niet dom was) en de agent had medelijden en met een waarschuwing mocht zij verder.
Om te voorkomen dat dit nogmaals zou gebeuren hebben we direct een afspraak gemaakt om de tint te laten vervangen voor toegestane versie. Althans dat dachten wij, blijkbaar mag je helemaal geen tint gebruiken op je ramen. Het probleem is de regels staan nergens en worden ook nergens (online) gepubliceerd. Niemand weet dus wat de regels zijn, behalve de gemoedstoestand van ome agent. Kortom de volgende keer is het tóch weer billenknijpen bij een controle én hopelijk zit ik niet achter het stuur.
Nou lieve leesblogkinderen dit was hem weer, oogjes dicht en snaveltjes toe.
Liefs,
Patricia en Stephen
