Een reis om nooit te vergeten, enerzijds omdat we het écht zijn gaan doen (en ons dat nog niet beseffen) en anderzijds omdat we met 4 koffers, een rolkoffer, tassen én een bench met het formaat voor twee volwassen rottweilers (we gingen met ‘slechts’ twee katten) 8.000 kilometer moesten gaan vliegen.
Het was de voor iedereen de welbekende vakantiestress keer tien! Komt de taxi wel op tijd (we wilden besparen, tip: boek nooit een taxi op een taxiplatform), wat kunnen we verwachten op het vliegveld (er is geen reizen met katten voor dummies, en ook geen goede checklist) en al helemaal de vraag; hoe gaat het op bon bini Curaçao. Gelukkig had Patricia de reis voor de katten minutieus uitgezocht, dat scheelde een hoop problemen bleek later achteraf.
Op Schiphol vonden ze het een goed idee om twee geschrokken katten midden in vertrekhal 2 uit de bench te halen, dat vonden wij een minder strak plan. We zagen al een Vesper (ons poezenmeisje) verschrokken van ons wegrennend het oneindige in. Met veel moeite werd er een soort kamer uit de muur getrokken (die bestaan dus op Schiphol) waarin de katten gefouilleerd konden worden. Voorpootjes tegen de muur en de achterpootjes gespreid. We hadden het nog zo geoefend, blijkt het helemaal niet nodig. Alleen de bench werd minutieus gecontroleerd.
Dan verdwijnen er twee katten in een lift en weet je; die zien we de komende twaalf uur niet meer terug. Je kunt dus even ongestoord je kop in het zand steken en als slechte kattenouders een Prosecco nemen in de lounge terwijl de kinderen door Schiphol worden geloodst.
En dan volgt een vlucht om niet te vergeten; heerlijk languit, een glas Champagne, toast met zalm op eikenhout gerookt met een topping van kaviaar, persoonlijke stewardess die je een heerlijke warme handdoek komt brengen. En dan nu de realiteit; opgevouwen in een stoel beplakt met kauwgom, 4 schreeuwende en huilende kinderen voor- naast en achter ons, vermalen ondefinieerbaar voedsel, lange wachtrijen voor het toilet en urenlange turbulentie. We waren werkelijk gebroken of zoals Patricia altijd zegt; we lagen er goed vanaf. Als twee zombies kwamen we aan op Curaçao, nu opzoek naar de katten.
Die vonden we na even gezocht te hebben, op het platform naast het vliegtuig wachtend op een pick-up van iemand…. die niet kwam. Je ziet ze staan, in de verte door de flappen van de bagageband, maar er was werkelijk niemand die de taak had om ze op te halen. Je kunt vragen wat je wil aan iedereen, maar les nummer één op Curaçao is (en dat is niet; het duurt wat langer) iedereen heeft een eigen taak. En zo is er iemand die de koffers op een kar zet, iemand die het karretje met de koffers rijdt, iemand die het karretje met de koffers begeleid, iemand die aanwijzingen geeft hoe de koffers van het karretje af moeten, iemand die de persoon begeleid die de koffers van het karretje moet halen, diegene die de koffer van het karretje af mag halen en iemand die controleert of iemand de koffer wel goed van het karretje afpakt.
Dan is er iemand in aan de andere kant van de flap die toeziet dat de koffers door de flap komen, iemand die de koffers eventueel recht legt en iemand die controleert of er wel iemand controleert. Alleen de persoon die onze katten van het platform moest halen, ja die was vrij vandaag. Dikke pech voor ons, kortom geduld hebben. Heel veel geduld terwijl je de bench ziet staan onder de walm van kerosine, en dat irriteert lichtelijk.
Na ruim een uur was iemand onze chagrijnige gezichten zo zat en werden de katten naar binnen geduwd. En dan les nummer twee; alles kost geld. Zo ook het ‘importeren’ van katten klaarblijkelijk. De rekening 500 gulden borg per kat ( € 250) én 19% invoerrechten en btw, en graag contant. Patricia en ik waren door de douane vakkundig gescheiden van elkaar, waar ik met 4 koffers zo door mocht lopen, werd Patricia gesommeerd om met de katten naar de inspectie te gaan. Helaas was het mij wel heel duidelijk gemaakt dat ik daarbij niet gewenst was. En ondanks dat ik er verder tegenin wilde gaan, zag ik een weekje Curaçaose cel niet als een goed begin van ons avontuur.
Door de paniek, verbazing en onmacht bij Patricia dachten de douanebeambte uiteindelijk; dit duurt mij te lang. Dus na een uur soebatten over geld was de eindstand; u hoeft niets te betalen. Les nummer drie is dus; niets staat in steen geschreven op Curaçao.
Gelukkig stond buiten onze huurauto klaar. De verhuurder kennen we en zag onze totaal afgepeigerde snuitjes en gaf de huurauto mee zonder gelijk te hoeven betalen; komt later wel. Dat is dus thumbs-up voor Marvin van MB Equipment Curaçao.
En dan een kleine stap vooruit in de tijd. We zijn enigszins gesettled en genieten nu al van de zon en enigszins de rust. We moeten nog veel doen in en om het huis en het Thee avontuur staat in de eerste steigers maar dat…. Is voor de volgende keer…
Groetjes,
Patricia en Stephen
