Met enige schaamte moet ik bekennen dat door alle hectiek het schrijven van een update even least of the worries was de afgelopen periode. We kregen zelfs van velen van jullie de vraag; wanneer komt er weer een nieuwe aflevering van jullie soap op Curaçao? Nou een soap is het inmiddels wel te noemen met diepe dalen en hoge pieken. Dit is kenmerkend voor het eilandleven alhier en is voor de vaste bewoners volkomen normaal. En er is goed nieuws, maar dat bewaar ik voor later!
Op moment van schrijven hebben we stroom, voor ieder in Nederland volkomen normaal, maar voor ons hier absoluut niet, zo is gebleken. Een aantal keer per maand valt de stroom hier weleens uit voor een uur of minder of wordt er geschakeld, doordat er te weinig stroom beschikbaar is. Schakelen betekent, de ene wijk heeft een uur stroom en de andere niet, dan valt bij de ene wijk de stroom weg en krijgt de volgende wijk een uur stroom. Maar de afgelopen twee donderdagen hadden we een totale black-out. En als de stroom een totale black-out heeft hier hebben wij dat ook want dan loopt de temperatuur in huis al snel op tot boven de 40 graden. Nu begrepen wij dat het in Nederland momenteel ook puffen is dus ik ga hier omwille van de goede vrede niet zitten klagen. Het netwerk is hier zo onstabiel dat wanneer er ergens op het eiland iets misgaat, het overal misgaat. Kortom 14 uur geen stroom. En dat is pittig want je telefoon raakt ook een keer leeg en wat dan? Dan stopt het leven en moet je serieus met elkaar kletsen, voor de echt jonge lezers (wat voel ik mij oud worden); je kunt daadwerkelijk met elkaar praten dat is niet eng echt niet.
En dan werken we naar het goede nieuws toe, laat ik jullie niet langer in spanning houden. Ow nog even terugkomend op het verhaal met de getinte ruiten, ja even de spanning opbouwen. Patricia was staande gehouden door de Politie over onze getinte voorruit. Wij gingen direct de volgende dag naar de garage om de folie te laten vervangen door wat wel mag. Met veel trots reden we met onze nieuwe tint naar huis waar toevallig onze huurbaas bezig was. ‘Hebben jullie nou nog niet jullie voorruit laten vervangen?’, Uhh jazeker wel dit is wat mag volgens de garage. ‘Nee je mag helemaal geen tint hebben’. Uhh oké kortom we zijn nu dus op hetzelfde punt als voorheen. Dit illustreert Curaçao, er bestaan regels maar niemand kent ze en ze staan nergens beschreven. Je komt er pas achter als het een probleem vormt. En dit is niet alleen met een tint op de voorruit, maar werkelijk voor alles. En dan heb je nog dat mensen soms dingen simpelweg verzinnen, gewoon omdat het kan. Het eiland is een grote paarse krokodil soms en dat is genuanceerd gezegd; een uitdaging.
Maar dan het positieve nieuws; Er was eens een droom, een lang gekoesterde wens die begon op de Hotelschool ( voor Patricia al veel eerder). Een droom die we nooit voor mogelijk hielden dat deze uit zo komen, maar het is ons nu toch gelukt; een eigen mini resort! In een nog echt pure omgeving op Curaçao genaamd ‘Sint Joris’ hebben we een klein resort gekocht welke we gaan omtoveren tot een luxueus boutique resort met 7 kamers. Het resort ligt tussen de Aloëvelden en palmenplantage en vlakbij de Sint Joris baai verder omringd door landbouw, palmbomen en uitgestrekte velden. Een droom voor ons beide, maar voor Patricia met name een bekroning op 7 jaar lang vechten voor een nieuw leven. Een leven dat tegenwoordig gekenmerkt gaat met vermoeidheid en pijn, maar waarmee met het resort een nieuw hoofdstuk kan beginnen van haar leven. Ze zal met name adviseren op het gebied van gastvrijheid waarbij de uitvoer merendeels bij mij zal komen te liggen, maar dat is het waard voor ons beide. Samen werken aan een nieuwe toekomst waarbij we hopelijk steeds minder afhankelijk zullen zijn van anderen die bepalen wat we moeten doen en hoe ons leven eruit ziet.
De weg naar het resort toe is, natuurlijk zoals je ons kent, een weg van pure stress geweest met de nodige grappen en grollen van diverse partijen waar je broek van afzakt, maar na 7 jaar doorbijten hebben we net zo hard doorgebeten dat het ons is gelukt. We zijn van een go naar toch vanuit het niets naar een no go, naar de welbekende Nederlandse eilandoplichters (ja even een nieuw woord tussendoor) tot aan het niet verlengen van de deadline naar opeens toch wel verlengen gegaan. Kortom; zouden we dit nogmaals doen? Volmondig NEE! Maar dat ligt achter ons, en het is ons gelukt!
Nu hopen we over een maand de sleutel te ontvangen om dan een maandlang te gaan verbouwen, waarbij we het resort naar het hoogste niveau gaan tillen. Mooi materialen, ruime kamers met keukens, luxe badkamers en premium producten zoals zeep, thee, koffie en goede wijnen. Dit gaan we combineren met de allerwarmste service van het hoogste niveau. Van een warm welkom tot het aanbieden van massages (uitkijkend over de baai) en beauty behandelingen het kan bij ons allemaal. En dit allemaal in een kleinschalige opzet, kortom volledig aandacht voor kwaliteit. Bij ons absoluut geen kwantiteit, maar enkel kwaliteit. Zo dat was het verkooppraatje, wanneer kunnen we jullie verwelkomen? Nee gekkigheid, al zijn jullie van harte welkom. Hopelijk gaat onze nieuwe website in de loop van volgende maand online en is boeken mogelijk!
Dan de naam, hierover hebben we gezien de ups-and down lang over kunnen discussiëren, maar uiteindelijk waren we unaniem; Saint Joris. De internationale uitstraling gecombineerd met het gevoel van luxe gaf ons de doorslag. Kortom; Saint Joris a tiny luxury boutique resort.
Het was geen makkelijke route, waar wellicht nagenoeg iedereen de spreekwoordelijke handdoek in de ring hadden gegooid. De banken hier zijn onwijs wantrouwend en extreem streng doordat de Verenigde Staten hier bij iedere transactie meekijkt. Curaçao veranderd in een hoog tempo van Nederlands naar een verlengstuk van de Verenigde Staten. Ook de nieuwe gulden die eraan komt zal nog meer gekoppeld zijn aan de Dollar. De strengere eisen resulteert in het feit dat Curacao te maken heeft met een extreme vorm van schaalvergroting waarbij grote kapitaalkrachtige partijen de markt gaan domineren. De overheid hier is dus steeds meer macht aan het weggeven naar grote Internationale bedrijven, een zorgwekkende ontwikkeling. Hierdoor is het voor kleinere partijen lastig om te investeren, een veel gehoord probleem op het eiland momenteel. De eisen die de banken stellen zijn bijna onmenselijk en onmogelijk.
Met dit gezegd willen we ook onze dankbaarheid uitspreken naar mijn ouders die compleet in ons geloven en ons hebben geholpen deze droom mogelijk te maken. Het zag er tijdenlang somber uit voor ons, maar door het gestelde vertrouwen van mijn ouders kon de Champagne alsnog ontkurkt worden. Ik weet dat ze er niet van houden als ik hier te veel aandacht aan besteed, maar ik wilde dit toch even aanhalen omdat we het zo onwijs waarderen.
En dan de thee, ook daarin zijn veel leuke ontwikkelingen maar deze houden we nog even vast voor een volgende blog. Zo eindigen we toch weer met een leuke cliffhanger.
Liefs,
Patricia en Stephen
